Infowar

Θυμόμαστε τον Πατρίς Λουμούμπα, τον ηγέτη του Κονγκό που δολοφονήθηκε πριν από 60 χρόνια με εντολή των αμερικανικών και βελγικών μυστικών υπηρεσιών.

Ζητάμε τη γνώμη του φιλοσόφου Καρλ Πόπερ για τον αν μπορούμε να φιμώνουμε αυτούς που θέλουν να μας φιμώσουν. Υποθέτουμε πως όποια και αν είναι η απάντησή του, δεν έχει σημασία μόνο ποιον λογοκρίνεις αλλά ποιος είσαι εσύ που θα τον λογοκρίνεις.

Διαβάζουμε μια ανάλυση των Financial Times που μας εξηγεί ότι η εισβολή οπαδών του Τραμπ δεν έχει ιστορικό προηγούμενο – και αναρωτιόμαστε γιατί δεν θέλει να το καταλάβει και η ελληνική αστική τάξη.

Στη δεύτερη εκπομπή της ανασκόπησης για το 2020 ακούμε ιστορίες για συστήματα υγείας, φαρμακοβιομηχανίες και κάτι τραμπούκους στα σύνορα.

Στη σημερινή πρώτη εκπομπή ακούμε τραγούδια για κάποιους ανθρώπους που μας άφησαν μόνους να παλεύουμε με τα θηρία. Μας έμαθαν όμως πώς να χρησιμοποιούμε τα όπλα με τα οποία μπορούμε να τα νικήσουμε.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου Μαρξιστή διανοητή, πηγαίνουμε μαζί του σε μια συναυλία και παρακολουθούμε νεαρές δεσποσύνες να μαλλιοτραβιούνται μπροστά στα μάτια του. Δυστυχώς, όχι για τα μάτια του.

Διηγούμαστε τη σκοτεινή ιστορία της εταιρείας Palantir και τις υπόγειες διαδρομές της στον χώρο της πληροφορικής, της αστυνόμευσης και των μυστικών υπηρεσιών, με τη βοήθεια της Ήλιας Σιατίτσα από την οργάνωση Privacy International.

Παρακολουθούμε μαζί του την παγκόσμια ιστορία των τελευταίων τριών δεκαετιών – από το τέλος της ιστορίας που δεν ήρθε ποτέ, μέχρι το τέλος των μνημονίων… που δεν ήρθε ποτέ.

Συζητάμε για έναν άνθρωπο που πούλησε μια πατέντα δισεκατομμυρίων δολαρίων για ένα δολάριο. Και για άλλους που θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων για μια χούφτα δολάρια.

Πραγματοποιούμε ένα ταξίδι στην πολιτική και τη φιλοσοφία της μουσικής του, χωρίς να ακούσουμε σχεδόν κανένα δικό του κομμάτι. Τον θυμόμαστε καθώς συμπληρώνονται 250 χρόνια από τη γέννησή του.

Αναρωτιόμαστε γιατί τα μέσα ενημέρωσης στα οποία εργάστηκε για δεκαετίες τον χαρακτηρίζουν τώρα «αμφιλεγόμενο» και καταλήγουμε ότι είναι ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής που θα μπορούσαν να του αποδώσουν.

Υποστηρίζουμε ότι σε γενικές γραμμές υπήρξε πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας αν και ορισμένες φορές ισορροπούσε επάνω σε μια παχιά λευκή γραμμή.

Συζητάμε δηλαδή για μία από τις πιο σκοτεινές στιγμές της αμερικανικής αστυνομίας και της αμερικανικής δικαιοσύνης στον 20ό αιώνα. Για να μην ξεχνάμε ότι, ακόμη κι όταν κερδίζουμε μερικές δίκες, η αστική δικαιοσύνη είναι συνήθως απέναντί μας.

Συζητάμε για το περιβάλλον, για ντοκιμαντέρ, για τις αμερικανικές εκλογές και κάτι ανεμογεννήτριες.

Παρακολουθούμε τον Κίνο, που μας άφησε χρόνους, να δημιουργεί ένα σκίτσο για μια διαφημιστική εταιρεία και αυτό να τα κάνει όλα μαντάρα.

Απορούμε με όσους απορούν με το γεγονός ότι η τράπεζα HSBC κατηγορήθηκε για άλλη μία φορά για εμπλοκή σε υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών. Γιατί υποστηρίζουμε ότι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ιδρύθηκε.

Θυμόμαστε ιστορίες ενός μουσικού ρεύματος που δεν το δήλωνε ανοιχτά, αλλά ήταν πάντα βαθύτατα πολιτικό.

Θυμόμαστε τους Έλληνες πολιτικούς που περίμεναν στην ουρά για να συναντήσουν τον Αμερικανό πρέσβη και πως το Στέιτ Ντιπάρτμεντ παρενέβαινε στις ελληνικές σχολές δημοσιογραφίας.

Συζητάμε για την εργασία και τη θεωρία της αξίας και διαφωνούμε ελαφρώς με ένα από τα λαμπρότερα μυαλά της εποχής μας, που έφυγε νωρίς.

Αφήνουμε τον Τρότσκι να συνομιλεί με τον Κάρολο Μαρξ σε όρους Matrix και να τον καλεί να αποφασίσει εάν θα πάρει το μπλε ή το κόκκινο χάπι.